...นานแค่ไหนแล้วนะ ที่ฉันไม่ได้เดินย่ำไปตามแนวทรายอย่างนี้...
คืน นี้ แม้ไม่ใช่คืนมืด แต่ก็ราวกับจะเป็นเช่นนั้น
เพราะพระจันทร์ครึ่งดวง ดันไพล่ไปอยู่กลางกบาล
แทนที่จะอยู่ในระดับสายตาแหงนมองตามที่ฉันคาด หมายไว้
อย่างไร แสงนวลของมันก็สว่างพอให้ฉันเดินเรื่อยเปื่อยไปได้เรื่อยๆ
แน่ล่ะ แสงไฟริมชายฝั่งคงมีส่วนในความสว่างที่ฉันได้รับ
แต่ลำพังเพียงแสงจาก พระจันทร์ก็คงเพียงพอ
ให้ฉันก้าวเดินต่อไปโดยไม่คะมำคว่ำหงาย
ฉัน มั่นใจ
เสียงคลื่นกระทบหาดดังเป็นระยะ
ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ทะเล หลับหรือตื่น
ใครบางคนเคยบอกฉันว่าทะเลไม่เคยหลับไหล
แต่ก็มีใครบาง คนถามฉันว่าไม่เคยได้ยิน เสียงทะเลกรนหรือ..
เท้าเปล่าของฉัน สัมผัสพื้นทราย
ทะเลประจวบยังเหมือนเดิม
พื้นทรายที่ทอดไกลสุดตา
พื้น น้ำที่โค้งเป็นวง
ขวดแก้วเศษพลาสติกเหล่านั้น
ฉันไม่นับเป็นทะเล เพื่อนฉันหรอก
ทะเลไม่ได้เปลี่ยนแปลง
มีเพียงชายฝั่งเท่านั้นที่ เปลี่ยนไป
รำพึงริมหาดประจวบ
ยามค่ำ, ๒๔ มีนา ๕๓
